Ustawa dezubekizacyjna
Kancelaria oferuje pomoc prawną na rzecz byłych funkcjonariuszy służących w organach PRL w sprawach dotyczących złożonych przez nich odwołań od decyzji emerytalno-rentowych, w których obniżono im wysokość emerytur i rent na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2016 roku o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin ( Dz. U. z 2016 r. poz. 2270). Nowelizacja ta wprowadziła w art. 13b nowe pojęcie „służby na rzecz państwa totalitarnego”, skutkujące uznaniem wedle treści art. 15c, iż w przypadku osoby, która pełniła „służbę na rzecz totalitarnego państwa” i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi: 0% podstawy wymiaru - za każdy rok „służby na rzecz totalitarnego państwa”. Stąd w 2017 roku Zakłady Emerytalno-Rentowe Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wydawały masowo decyzję obniżające świadczenia byłym funkcjonariuszom.
Podkreślić jednak należy, że sprawy tego typu nie powinny być rozpatrywane automatycznie lecz indywidualnie albowiem samo określenie miejsca pracy i okresu pełnienia służby funkcjonariusza PRL, nie jest wystarczające do obniżenia jego świadczenia. W tego typu sprawach należy każdorazowo dokonać oceny wszystkich okoliczności sprawy, w tym także oceny indywidualnych czynów i ich weryfikacji pod kątem naruszenia podstawowych praw i wolności człowieka służących reżimowi komunistycznemu. Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 16 września 2020 roku sygn. akt III UZP 1/20, stanął na stanowisku, że potencjalne uznanie informacji z Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu o przebiegu służby funkcjonariusza, jako dowodu niepodważalnego i wyłącznego, którym sąd byłby związany, pozbawiałoby możliwości samodzielnego kreowania przez ów sąd decyzji i naruszałoby jego prawo do swobodnej, wszechstronnej oceny dowodów zgodnie z regulacją art. 233 § 1 k.p.c. Takie podejście uczyniłoby z IPN organ realnie rozstrzygający sprawę, sprowadzając zaś sąd do roli instytucji podejmującej – z góry ustalone – decyzje na podstawie formalnej, przesłanej informacji o przebiegu służby. Dodatkowo Sąd Najwyższy podkreślił, że zrównanie sytuacji osób kierujących organami państwa totalitarnego, osób, które angażowały się w wykonywanie zadań i funkcji państwa totalitarnego, nękały swych obywateli z osobami, które w ramach tych samych formacji wykonywały czynności akceptowalne i wykonywalne w każdym państwie, także tym demokratycznym, nie może zostać sprowadzone do tych samych parametrów i konsekwencji.